28.3.15

27 - 28 Μαρτίου


27 - 28 Μαρτίου 2014

Οι δύο μοναδικές (προς το παρόν) μέρες της ζωής μου που έχω περάσει στο νοσοκομείο, για εγχείρηση στο πόδι, ενώ μάλιστα, ακριβώς εκείνες τις δύο μέρες, το σχολείο μας έπαιζε (και κανονικά θα έπαιζα και εγώ) στον ημιτελικό και τον τελικό του πρωταθλήματος μπάσκετ της Αθήνας. Την ημέρα του ημιτελικού, εγώ "φιλοξενώ" στο νοσοκομείο τους 2 "συντρόφους σλίτζι". Σε δύο μήνες νταν έχουμε Πανελλήνιες και, έχοντας χάσει τη μοναδική "διέξοδο" από αυτές -που ήταν το μπάσκετ, δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα, εκτός από το να εμφανιστεί ένα κουμπάκι "skip", να το πατήσω και να βρεθώ κατευθείαν στις 10 Ιουνίου.


27 - 28 Μαρτίου 2015

Μένω σε δικό μου σπίτι, επιτέλους μακρία από την Αθήνα, επιτέλους χωρίς να πρέπει να ξυπνάω 8 το πρωί και, επιτέλους, χωρίς την αηδεία των Πανελληνίων να κυριεύει τα πάντα γύρω μου και να κινδυνεύω να με καταπιεί. Έτοιμάζομαι να φιλοξενήσω και υποδέχομαι και πάλι τους "συντρόφους σλίτζι", όχι στο νοσοκομείο αυτή τη φορά, αλλά σπίτι μου.


Αν δεχτούμε το κάρμα, τότε έκανα κάτι υπερβολικά καλό μέσα σε αυτόν τον ένα χρόνο.
Αν δεχτούμε το ότι "όλα είναι κύκλος", τότε κάτι πολύ πολύ κακό με περιμένει στις 27 - 28 Μαρτίου 2016...

-Ca.Lu

18.3.15

μαζί


Ταξιδέψαμε μαζί. Ναυαγήσαμε μαζί.

Τα κύματα μας μαστίγωσαν. Τα κύματα μας ψιθύρισαν καλημέρα.

Μας τράβηξαν μέσα τους για να μας καταβροχθίσουν. Μας έσπρωξαν φιλικά όπως ένα παιδί που παίζει.

Αυτά μας κινούν ακόμη. Αυτά γκρεμίσαν το κάστρο μας στην αμμουδιά.

Παντού μπλε –πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, κοντά, μακριά- έξω. Βαθύ κόκκινο μέσα.

Δύο κόκκινες πινέζες σε ένα γαλάζιο χαρτόνι. Εκατομμύρια λευκά ίχνη κιμωλίας σε έναν μαυροπίνακα.

Ένα αστέρι πέφτει από πάνω προς τα κάτω. Από κάτω προς τα πάνω.

Εγώ το είδα. Εσύ κάνεις μια ευχή.

Να μη βουλιάξουμε ποτέ. Να βουλιάξουμε μαζί.

Ταξιδέψαμε μαζί. Ναυαγήσαμε μαζί.

Μια ξύλινη σχεδία στον ωκεανό. Μια χάρτινη βαρκούλα στην μπανιέρα.

Μαζί.

-ψ.ψ.

12.3.15

σλίτζι: season II


Λοιπόν. Μετά από περίπου 4.5 μήνες και 50κάτι κείμενα, ήρθε η ώρα να αλλάξει κάπως η φάση.

Πολύ συνοπτικά, έτσι όπως το έχουμε στο μυαλό μας, είναι πως σιγά-σιγά θα μειωθεί η συχνότητα με την οποία γράφουμε εδώ (σε καμία περίπτωση δε θα μηδενιστεί), με -ιδανικό, μακροπρόθεσμο- στόχο να μαζευτούν κείμενα κ.λπ. που θα μπουν σε ένα έντυπο "σλίτζι", που ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα βγει.

Παράλληλα, σε συνεργασία με άλλους (ή και μόνοι μας) θέλουμε να χρησιμοποιούμε και διαφορετικούς καλλιτεχνικούς ή "καλλιτεχνικούς" τρόπους ώστε να κάνουμε αυτό που κάνουμε, οπότε, με άλλα λόγια, να μη μείνουμε μόνο στο γράψιμο.

Γενικά πάντως, η ανεξάρητη και αυτοοργανωμένη παραγωγή οποιασδήποτε καλλιτεχνικής και όχι μόνο δημιουργίας, είναι για εμάς άπειρης σημασίας και πολύ κοντά στο "ονειρεμένο", άρα θέλουμε να είμαστε σε αυτή την κατεύθυνση και να βλέπουμε όλο και περισσότερους να την ακολουθούν, αλλά και να συνεργάζονται μεταξύ τους.

Αυτά.

Ραντεβού στα τυπογραφεία!

8.3.15

μπάτσοι κλάστε μας τ' αρχίδια!



Για τις εισβολές της "αντιτρομοκρατικής" σε σπίτια αναρχικών μετά από και-καλά "ανώνυμες καταγγελίες" για κατοχή όπλων και εκρηκτικών (δεν βρήκαν τίποτα τελικά) και την κοινωνία που θεωρεί κάτι τέτοιο απόλυτα φυσιολογικό, αφού "είναι αναρχικοί".

Όμως, το ξέρετε και 'σεις, η ιστορία γράφεται και προχωρά, όχι από εκείνους που μένουν σε αυτό που ξέρουν και φοβούνται οτιδήποτε διαφορετικό, αλλά από εκείνους που κάνουν ένα βήμα μπροστά, φτύνοντας τους φόβους τους.

"Να θυμάσαι πάντα: Οι τρελοί, οι επαναστάτες και οι ερωτευμένοι είναι ιεροί γιατί ονειρεύονται με τα μάτια ανοικτά."

Οπότε
Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια
Μπάτσοι ΚΛΑΣΤΕ ΜΑΣ Τ' ΑΡΧΙΔΙΑ!

-C.Lupus

5.3.15

Άννα -ρε γαμώτο- μην κλαις

Μην κλαις Άννα, σταμάτα.
Μη φοβάσαι, Άννα.
Έχεις τόσο όμορφο όνομα.
Σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαις
Άννα

Δεν ξέρω τι φοβάσαι.
Να, τόσο καιρό, πως τα καταφέρναμε;
Κάθε που ο φόβος ερχόταν
εμείς τον φτύναμε στα μούτρα και περνάγαμε από πάνω του, μαζί
Τωρα γιατί κλαις, Άννα;
Δε φοβήθηκες, το ξέρω
ούτε το θάνατο
ούτε τη φυλακή
Τώρα πως;
Σε τρομάζουν οι άνθρωποι;
Ότι δεν αξίζει να πολεμήσεις για 'κείνους;
Ότι δεν εκτιμάνε τίποτα;
Ότι είναι όλοι υποκριτές;
Ότι είναι όλα ψεύτικα;

Μην κλαις, Άννα.
Θα πάμε κάπου, μαζί.
Κάπου που θα φαίνονται όλα τα αστέρια που υπάρχουν.
Τα αστέρια, το ξέρεις, δε λένε ποτέ ψέματα.
Μη φοβάσαι.
Έλα να σε αγκαλιάσω
Άννα



-Canis Lupus

1.3.15

μυστήρια των σχολικών χρόνων



Τα καλύτερα χρόνια της ζωής  του κάθε ανθρώπου ταυτίζονται για πολλούς με τα σχολικά, ενώ οι ίδιοι τα αναπολούν με αβάσταχτη μελαγχολία και θα γυρνούσαν σίγουρα τον χρόνο πίσω μόνο και μόνο για να τα ξαναζήσουν. Με μία προσεχτικότερη ματιά παρατηρούμε, ωστόσο, πως τα χρόνια αυτά είναι γεμάτα μυστηριώδεις καταστάσεις και ερωτηματικά, ανεξήγητα γεγονότα, που όλοι λίγο πολύ έχουμε βιώσει αν και δεν τους δίνουμε τη δέουσα σημασία. Γι' αυτό είμαστε και εμείς εδώ να σας τα παρουσιάσουμε και να σας βοηθήσουμε να αντιληφθείτε πως κάτι δεν πάει καλά στον εκπαιδευτικό τομέα.

Αρχικά, τα σχολικά χρόνια είναι τα χρόνια εκείνα που πολλά παιδιά αποφασίζουν για κάποιο περίεργο λόγο μαζικά, πως πρέπει να γίνουν "μάγκες". Φυσικά η μαγκιά περνάει από διάφορα στάδια, παραδείγματος χάρη στο γυμνάσιο το κάπνισμα είναι αρκετό, ενώ στο Λύκειο που το να καπνίζεις γίνεται και λίγο mainstream κάθε μάγκας που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να καπνίζει μπάφο και να έχει ύφος "πόσο underground και αλήτης είμαι ρε φίλε;". Στους νεαρούς μαθητές οι οποίοι ονειρεύονται να ακολουθήσουν μία καριέρα "μάγκα", να επισημάνουμε πως απαραίτητο στοιχείο καθόλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους είναι και το  ύφος "έχω ζήσει πολλά και ξέρω, πρόσεχε φίλε μην πάθεις τα ίδια (αλλά αν θες να είσαι τόσο γαμάτος όσο εγώ, πρέπει να τα πάθεις)"

Προσωπικό μυστήριο είναι τι ακριβώς κάνει το μπλε κομμάτι της γόμας. Υποτίθεται πως σβήνει το μελάνι. Το μεγαλύτερο ψέμα στην ανθρωπότητα! Σβήνει το μελάνι επειδή είτε σκίζεται το χαρτί είτε επειδή τη θέση του παίρνει μια μπλε μεγαλύτερη μουτζούρα. Αν θέλουμε να είμαστε και λεπτολόγοι ούτε το κόκκινο δεν πολυκάνει τη δουλεία του, αφού κι αυτό που και που αφήνει μια κόκκινη μπούρδα όταν επιχειρήσετε  να σβήσετε κάτι. Και μάλιστα, οι συγκεκριμένες γόμες κάποτε θεωρούνταν οι καλύτερες της "αγοράς"...

Επίσης,  αυτοί οι καθηγητές δεν καταλαβαίνουν πως όταν σκύβουν να δουν την άσκηση κάποιου παιδιού δεν είναι ό, τι πιο ευχάριστο να έχεις τον κώλο τους στη μούρη σου; Όντας άτομο με πολυετή εμπειρία στο παραπάνω δυσάρεστο φαινόμενο δηλώνω την έντονη απόγνωση μου καθώς οι κώλοι καθηγητών μάλλον θα με ακολουθούν όσο είμαι μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας είτε αυτή λαμβάνει χώρα στο σχολείο είτε στο πανεπιστήμιο.

Τέλος, δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε και τη σχέση των εκπαιδευτικών με τους προτζέκτορες! Οι καθηγητές λοιπόν, κάθε φορά που προσπαθούν να παρουσιάσουν κάτι στην τάξη χρησιμοποιώντας προτζέκτορα και θέλοντας να προωθήσουν τις "νέες τεχνολιγίες στην εκπαίδευση", ξαφνικά μετατρέπονται σε παππούδες από το χωριό, των οποίων η σχέση με την τεχνολογία είναι παρόμοια με τη σχέση του Αγγέλα με τον αθλητισμό. Το αποτέλεσμα είναι να χάνουν 20-25 λεπτά από το μάθημα και, τελικά, να λένε αυτά που έχουν να πουν με τον κλασσικό, πατροπαράδοτο τρόπο.

Υπάρχει όμως και ένας παράγοντας τον οποίο δε λάβαμε υπόψη. Κάθε τάξη έχει έναν (και μόνο έναν) μαθητή, ο οποίος με τα χρόνια έχει αποκτήσει (σχεδόν επίσημα) το ρόλο του "τεχνικού της τάξης". Ό,τι πρόβλημα και να υπάρξει, ο τεχνικός θα το ψάξει, μπορεί να του πάρει 10-20 λεπτά, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρει. Είτε αυτό πρόκειται για προτζέκτορα, είτε για σύνδεση στο internet, είτε για χακινγκ στη google, ο τεχνικός θα το καταφέρει, παρ' όλο που συνήθως στα άλλα μαθήματα είναι σχετικά άχρηστος. Και στην πληροφορική άχρηστος είναι, αλλά συγκεκριμένα στο να λύνει προβλήματα με προτζέκτορες, είναι επαγγελματίας!

-Αγγέλας, Canis Lupus