30.11.14

"με 170 παλμούς καρδιάς το λεπτό είσαι τρεις φορές άνθρωπος"




Ο Ν. Ρωμανός ήταν φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Για την ακρίβεια, ήταν ο φίλος πάνω στου οποίου τα χέρια πέθανε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Όταν πυροβολείται και πεθαίνει ο φίλος σου, μπροστά σου, δίπλα σου, τότε προφανώς και μία λέξη σου έρχεται στο μυαλό: εκδίκηση. Πόσο μάλλον όταν είσαι 16 χρονών.

Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει ειδικά το Ν. Ρωμανό για το γεγονός ότι μετά το περιστατικό αυτό, σταδιακά πέρασε στην παρανομία και στην ένοπλη επίθεση στο κράτος και στο σύστημα. Συνελήφθη στις αρχές του 2013 στο Βελβεντό της Κοζάνης όπου μαζί με άλλα άτομα έκλεψαν δύο τράπεζες, αλλά το σχέδιό τους απέτυχε και αναγκάστηκαν να κλέψουν ένα διερχόμενο αυτοκίνητο για να ξεφύγουν. Αναγκάστηκαν όμως (έμμεσα) να παραδοθούν, διότι δεν ήθελαν -πυροβολώντας προς τους αστυνομικούς- να βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή του κατόχου του αυτοκινήτου, ο οποίος ακόμη βρισκόταν μέσα σε αυτό. Πιστεύω πως αξίζει να διαβάσετε την δική τους περιγραφή σχετικά με τη φάση:

"Αποφασίσαμε, λοιπόν, να σταματήσουμε το πρώτο διερχόμενο όχημα, καθώς θα εξασφάλιζε μία πιο ασφαλή διαφυγή για εμάς και τους συντρόφους μας. Το μείζον ζήτημα σε αυτή τη συνθήκη ήταν να μη γίνει γνωστό στους μπάτσους το νέο όχημα διαφυγής των συντρόφων μας, οπότε αποφασίσαμε να κρατήσουμε τον οδηγό στο βαν μαζί μας, μέχρι να βρούμε έναν τρόπο διαφυγής και για εμάς. Κάπου εκεί υπήρξε και η συνάντησή μας με ένα περιπολικό που εξελίσσεται σταδιακά σε άγρια καταδίωξη ως την πόλη της Βέροιας με τις περισσότερες δυνάμεις αστυνομίας, που υπήρχαν στη περιοχή, πίσω μας. Προφανώς δε διανοηθήκαμε στιγμή να χρησιμοποιήσουμε τον συγκεκριμένο όμηρο ως ανθρώπινη ασπίδα(δεν θα είχαμε π.χ. πρόβλημα αν είχαμε τον διευθυντή μίας τράπεζας), άλλωστε η αστυνομία δε γνώριζε την ύπαρξή του. Εν τέλει, λειτούργησε ως ανθρώπινη ασπίδα για τους μπάτσους εν αγνοία τους, καθώς αποτέλεσε την αιτία που δε χρησιμοποιήσαμε τα όπλα μας για να απεμπλακούμε. Γιατί η συνείδησή μας και ο αξιακός μας κώδικας δε μας επιτρέπουν να ρισκάρουμε τη ζωή ενός τυχαίου ανθρώπου που βρέθηκε μαζί μας παρά τη θέλησή του. Στο σημείο αυτό θέλουμε να καταστήσουμε σαφές, ότι τα όπλα δεν τα είχαμε για εκφοβισμό, αλλά ως εργαλείο σε περίπτωση συμπλοκής μας με μπάτσους."

Εν τέλει, βασανίστηκαν πάρα πολύ από την αστυνομία και κατέληξαν στη φυλακή, μαζί τους και ο Νίκος Ρωμανός. Εκείνος, έδωσε φέτος πανελλήνιες και πέρασε στο ΤΕΙ Αθήνας. Μάλιστα, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας τον κάλεσε για να τον βραβέυσει, ενώ του έδιναν και "έπαθλο" 500 ευρώ, όμως εκείνος τα αρνήθηκε και τα 2. Το θέμα όμως είναι, πως τώρα που έχει έρθει η ώρα να ξεκινήσει να πηγάινει στο Πανεπιστήμιο, δεν του δίνουν τις άδειες που δικαιούται για να παρακολουθεί, και τις οποίες παίρνουν κανονικά όλοι οι υπολοιποι "συμ-φυλακισμένοι" του που έδωσαν μαζί του εξετάσεις.

Αυτός είναι και ο λόγος που κάνει απεργία πείνας απο τις 10/11, προσπαθώντας να πάρει τις άδειες που ο νόμος ορίζει πως πρέπει να πάρει.

Ποιος είναι όμως ο λόγος να εκφράσει κανείς την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του στο Ν. Ρωμανό;

Δε θα σας πω εγώ.
Υπάρχουν αρκετοί.*
Άμα τους βρείτε πάντως, κάντε το!

Υ.Γ.: Ο τίτλος του κειμένου είναι από "το πορτατίφ".
Υ.Γ.2: Το κείμενο με το οποίο ο Ν. Ρωμανός δήλωνε πως ξεκινάει την απεργεία πείνας, έκλεινε έτσι:
<<Προς όλους τους "αγωνιστές" των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις "ευαίσθητες" προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.>>
Υ.Γ.3: Υπάρχουν δύο "Νίκοι Ρωμανοί". Αυτός που λέμε τόση ώρα, και αυτός. Διαλέξτε.

*Ίσως, επειδή μπορεί να νιώθετε "κάπως" όταν περνάτε έξω από μαγαζιά που πουλάνε σπουργίτια και παπαγάλους.

-Canis Lupus

28.11.14

μπλε

Με τη μικρή βαρκούλα μου θάλασσες ταξιδεύω
Σε τρικυμίες και σε βροχές, πάντοτε στο κουπί
Τούτο το μπλε αγάπησα, τούτο έχω μισήσει
Μία ζωή ολόκληρη στεριά δεν έχω δει

Τα μπλε νερά τη βάρκα μου θέλουν στο μπλε να θάψουν
Και θα ’λεγες θανάσιμα ο βοριάς πως τη μισεί
Μα κι αν ο μπάτης μου σφυρά κι η θάλασσα μου ψάλλει
Ο ήλιος ο αλύπητος τώρα με απειλεί

Όμορφο μπλε της θάλασσας, του ουρανού γαλάζιο
δεν σας ζητώ στεριά να βρω, μόνο να σας κοιτάζω

Κι είναι φορές που συναντώ, τα κύματα να σκίζουν,
Πλοία θεριά με πλήρωμα δεκάδες ναυτικούς
Με γκρι φουγάρα για πανιά πλέουνε και νομίζουν
Ότι σ’ αυτούς που θέλουνε θα βγούνε τους γιαλούς

Κι αν η πυξίδα μου νωρίς στη διαδρομή είχε σπάσει
Εγώ ποτέ δε γύρευα του ορίζοντα νησί
Μονάχ’ άλλη μια ήθελα να βρω μικρή βαρκούλα
Κοντά της να ‘χω δύναμη για να τραβώ κουπί

Όμορφο μπλε της θάλασσας, του ουρανού γαλάζιο
δεν σας ζητώ στεριά να βρω, μόνο να σας κοιτάζω


-ψ.ψ.

26.11.14

μπεz _______ (freestyle..)




Σήμερα πρέπει να γράψω. 
Το νιώθω, βγαίνει από μέσα. 
Αλλά για τί να γράψω, γιατί να γράψω; 
Να βγάλω αυτά που νιώθω;
Έχει νόημα;
Ή να γράψω έτσι για τη φάση; 
"Τέχνη για την τέχνη" και ξερωγώ.
Πω, δεν ξέρω, πραγματικά..
Όλο γράφω και μετά σβήνω.
Τέλος πάντων........
Ωραία, θα γράψω κάτι, αλλά freestyle.
Ό,τι γράφεται μένει. Βόμβες πρόχειρης τέχνης να σκάνε στην καθημερινότητα, να χαλάνε το μπεζ που την έχει πλημμυρίσει.Της ρίχνουμε κόκκινες μπογιές. Μία πιτσιλιά αρκεί για να χαλάσει το απόλυτο μπεζ. Εξάλλου και ανάμεσα στους ανθρώπους -που είναι σχεδόν όλοι μπεζ- ελάχιστες χρωματιστές πιστιλιές θα βρεις. Ακόμα και 1 να υπάρχει όμως, αξίζει τόσο πολύ! Σκέψου, το απόλυτο μπεζ είναι ο τρόμος. Δεν έχεις ούτε μία ελπίδα.

Μην ασχολείσαι, ό,τι να' ναι γράφω. Freestyle είπαμε.

Μία πιστιλιά χαλάει το μπεζ, ένα φιλί, ένα καλό φιλί, ανατρέπει τον καπιταλισμό ολόκληρο. Δεν γίνεται να λειτουργήσει ο καπιταλισμός στους ερωτευμένους. Το πρόβλημα είναι ότι άμα είσαι μπεζ, ούτε και που θέλεις να ερωτευτείς. Είναι και λίγο δύσκολο, οπότε -----> δε βαριέσαι; Υπάρχουν και τα μπουρδέλα. Και για τα παιδιά Barbie και Playstation. (άμα του πάρω το 4 θα με λατρέψει). Βγαίνει σε μπεζ άραγε; Δεν μπορεί, θα βγαίνει. Όλα σε μπεζ τα 'χω, με φοβίζει το χρώμα. Άσε, άσε καλύτερα μπεζ να έχουμε και την ησυχία μας. Και το καλοκαίρι 15 μέρες στις Κυκλάδες. Μη νομίζει και ο μαλάκας ο από κάτω ότι είμαστε και δυστυχισμένοι...

-Canis Lupus

24.11.14

εφιάλτης στο λεωφορείο




Γιαγιάδες και μέσα μαζικής μεταφοράς. Ένας συνδυασμός εκρηκτικός. Οι διάλογοι που έχω ακούσει πάμπολλοι, ο πιο πρόσφατος ακολουθεί παρακάτω.

Στο συγκεκριμένο διάλογο που λαμβάνει χώρα σε ένα λεωφορείο (και είναι 100% αληθινός!) πρωταγωνιστές είναι μια κοκέτα γιαγιά, που μάλλον είχε μόλις γυρίσει από μαραθώνιο shopping καθώς ήταν υπερφορτωμένη με σακούλες από ρούχα, μια τύπισσα με καγκουρίζουσα εμφάνιση και φουλ αθλητικό ντύσιμο φωσφοριζέ χρωμάτων και η αδελφή της τύπισσας που έπαιζε ΣΥΝΕΧΕΙΑ, για 20 λεπτά με το αυτί της και κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε φωνή.

 Οι παραπάνω κυρίες και εγώ είχαμε καθίσει στο λεωφορείο. Εγώ με τη γιαγιά δίπλα και αυτές απέναντι. Ξαφνικά παρατήρησα μια περίεργη συμπεριφορά από τη γιαγιά, μια έντονη νευρικότητα. Ανησύχησα, καθώς πλέον ήταν εμφανής ο τρόμος και η απόγνωση στο πρόσωπο της, με τις κινήσεις της να γίνονται πολύ πιο έντονες και νευρικές και να ψαχουλεύει την τσάντα της. Την ρώτησα αν συμβαίνει κάτι και μου απάντησε έντρομη πως έχει χάσει το εισιτήριο. «Εντάξει μην ανησυχείτε, δε θα σας πιάσει και κανείς.»  της είπα. «Χε» μου απάντησε και συνέχισε να ψάχνει το εισιτήριο. Μετά από λίγα λεπτά και κάμποσα «Μα δεν καταλαβαίνω που πήγε!», «Πού στο διάολο είναι;»,  «Ουφ δεν αντέχω!» σταμάτησε την αναζήτηση του εισιτήριου και κοίταξε γεμάτη απόγνωση τους γύρω της.

Μια διπλανή γιαγιά που φαινόταν ότι συμπάσχει μαζί της λες και της είχε συμβεί μια από τις μεγαλύτερες κακουχίες που υπάρχουν στη γη, της είπε με συμπόνια «Θα βρούμε την λύση, μην ανησυχείτε» κοιτώντας εμένα που κρατούσα ως καλός πολίτης του κράτους μας το εισιτήριο μου. «Μήπως έχεις εισιτήριο;» αποκρίθηκε δειλά- δειλά η κοκέτα γιαγιά. «Χε, χε δεν είμαι ελεγκτής, χαλάρωσε. Έχεις; Το δικό μου εξαφανίστηκε, το πήραν οι εξωγήινοι.» μου είπε. Εγώ γέλασα,  «Για γέλια είμαστε!» μου απάντησε και τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ όταν έφυγε η διπλανή γιαγιά της έδωσε το εισιτήριο της  (αλληλεγγύη σύντροφοι ). Οι δύο αδελφές στο όλο σκηνικό γελούσαν. Ανακούφιση και ηρεμία επικρατούσε στο λεωφορείο….

…μέχρι τα πρώτα φρεναρίσματα του οδηγού. Το φρένο φταίει; Όχι, όχι. Μήπως ο οδηγός; Ευτυχώς που υπήρχαν οι αδελφούλες και η γιαγιά για να το αναλύσουμε σε όλη τη διάρκεια της (σχετικά) μεγάλης διαδρομής.

 Αθλήτρια αδελφή:  Δεν παίζεται η κατάσταση με τα φρένα.

Γιαγιά: Εμένα θα μου πεις. Κοντεύω να αρρωστήσω, κορίτσι μου. Το κράτος μας φταίει, που δεν ασχολείται με τους πολίτες. Τα φρένα έχουν χαλάσει, είναι προφανές. Να σου πω ποιός φταίει; Εμείς που τους ψηφίζουμε τους αλήτες. Και θα τους ξαναψηφίσουμε. Δεν φταίει κανείς άλλος…

Αθλήτρια αδελφή: Εμείς φταίμε, εμείς…

Αδελφή που έπαιζε με το αυτί της: Μμμμμ

Αθλήτρια αδελφή: Να σας πω κάτι; Ο οδηγός φταίει. Πως πάει έτσι;  Άμα είχαν χαλάσει θα τα έφτιαχναν, δε θα τα αφήναν έτσι να πεθάνουμε.

Γιαγιά: Τι να πω κορίτσι μου; Τι θα γίνει οδηγέ με τα φρένα, θα πεθάνουμε;

Οδηγός: Δε βλέπεις;

Αθλήτρια αδελφή: Χέστηκε.

Αδελφή που έπαιζε με το αυτί της: Χμ χε

Μετά από ένα διάστημα ηρεμίας, αφού άκουσα διάφορες αναλύσεις από την αθλήτρια αδελφή για το αν φταίει ο οδηγός ή τα φρένα, άρχισαν οι λίγο πιο ανοιχτές στροφές. Η γιαγιά τρομοκρατήθηκε.

Γιαγιά (στο  μέσο μιας σχετικά ανοιχτής στροφής): Πάει! Θα πεθάνουμε!

Αθλήτρια αδελφή:  Έτσι όπως πάμε…

Γιαγιά: Μα είναι να μην βγεις στις ειδήσεις με αυτά που γίνονται;  Όχι ότι θα σε ακούσει και κανείς... Να κατηγορήσεις το κράτος!

Αθλήτρια αδελφή: Εγώ, εγώ θα βγω! Το φαντάζεσαι; Με  τέτοια φάτσα; Ντάξει πλάκα κάνω.. (κλείσιμο ματιού σε μένα)

Γιαγιά: Να σου πω αγόρι μου έχουμε πολλές στροφές ακόμα;

Εγώ: Όχι, όχι τελειώσαμε. Ούτε ανηφόρες, ούτε κατηφόρες, εντάξει είμαστε.

Γιαγιά: Μακάρι…

Αδελφή που έπαιζε με το αυτί της: Μμμμμ


Και επιτέλους φτάσαμε στον προορισμό μας! Ζωντανοί όπως μάλλον καταλάβατε για να γράφω το άρθρο. «Δόξα τω θεώ!» φώναξε η γιαγιά. Χαιρετηθήκαμε όλοι μαζί (η αδελφή που έπαιζε με το αυτί της δεν μας χαιρέτησε) και αποχωριστήκαμε.

                                                                                                                           
                                                                                                                                   -Αγγέλας

20.11.14

αφιέρωμα: Αγγέλας


Κεφάλαιο 1ο: Τι σημαίνει «Αγγέλας»;

Σύμφωνα με τον ορισμό του Λεξικού της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη, Αγγέλας σημαίνει «ποώδες, πολυετές, γαστερόποδο πνευμονοφόρο μαλάκιο του γένους Στρύχνον της οικογένειας των Στρυχνοειδών με επίσημη ονομασία Solanum melongena».

Ωστόσο, αυτός ο ορισμός είναι παντελώς άσχετος με το θέμα του συγκεκριμένου άρθρου.

Κεφάλαιο 2ο: Τι είναι το «Αγγέλας»;

*βήξιμο με νόημα* “Ο” Αγγέλας.

Κεφάλαιο 3ο: Τι είναι “ο” «Αγγέλας»;

Το θέμα είναι αμφιλεγόμενο και μέσα στα χρόνια έχουν διατυπωθεί ποικίλλες διφορούμενες απόψεις γύρω του.

Φήμες χρονολογούν τη δημιουργία του Αγγέλα κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, ως μια πιο εξελιγμένη και λειτουργική μορφή του τέρατος του Φρανκενστάιν, από κάποιο από τα εγγόνια του γνωστού επιστήμονα. Το σώμα της νέας αυτής εφεύρεσης ήταν ενιαίο, αλλά ο εγκέφαλος προερχόταν από κάποιο αποδημητικό πτηνό, με αποτέλεσμα να ξεγελά μεν παντελώς το μάτι ως πραγματικός άνθρωπος, αλλά να παρατηρείται κάτι το παράδοξο στη συμπεριφορά του λόγω της συχνής αφηρημάδας του. Πάντως, στον εγγονό Φρανκενστάιν ποτέ δεν αναγνωρίστηκε το κατόρθωμά του, ούτε και απέκτησε ποτέ τη φήμη του παππού του, καθότι κανείς δεν πίστεψε πως ο Αγγέλας δεν ήταν αληθινός άνθρωπος.

Αξιοπιστία στις φήμες αυτές προσδίδει το γεγονός ότι ο Αγγέλας σήμερα υφίσταται, συνεπώς δεν θα μπορούσε να ήταν τόσα χρόνια ζωντανός αν ήταν κανονικός άνθρωπος.

Το γεγονός ότι ο ίδιος δεν έχει καμία ανάμνηση από πριν τα μέσα της δεκαετίας του 1990 (όπως αποκαλύπτει στον Ψηλέα Ψογκ σε συνέντευξή του εδώ), δεν πρέπει να μας προκαλεί δυσπιστία, αφού, σύμφωνα με τις ίδιες φήμες, μόλις τότε ξύπνησε από την πολύχρονη χειμερία νάρκη του, καθότι προηγουμένως (αποδεικνύοντας και την προαναφερθείσα αφηρημάδα του) πίστευε πως ήταν αρκούδα.

Κεφάλαιο 4ο: Ζωή προ-σλίτζι

Χάρη στις εντυπωσιακές ικανότητες που του χάρισε η ξεχωριστή φύση του, ο Αγγέλας έζησε μια μεστή και πλούσια σε συγκινήσεις ζωή. Επαγγελματικά, έγινε διάσημος χάρη στην ανεπανάληπτη επιτυχία του στο χώρο των μεταφορών, ιδρύοντας την παγκοσμίου φήμης εταιρεία «Αγγέλας». Περισσότερες πληροφορίες για τους ενδιαφερόμενους εδώ: www.aggelas.gr



Θέλοντας να αξιοποιήσει τόσο τις αμέτρητες αξιοζήλευτες εμπειρίες του, όσο και το έμφυτο συγγραφικό του ταλέντο, ο Αγγέλας αποφάσισε να αγκαλιάσει τον θαυμαστό κόσμο της μόρφωσης και απέκτησε πρώτο πτυχίο, μεταπτυχιακό, PhD και ντοκτορά πάνω στη Συγγραφή Αυτοβιογραφίας. Επόμενος σταθμός στη ζωή του; Με όλα αυτά τα εντυπωσιακά προσόντα, κατορθώνει, εν έτει 2014,  να γίνει δεκτός ως συντάκτης στο «σλίτζι».

Κεφάλαιο 5ο: Καριέρα στο σλίτζι

Μία νέα σελίδα γυρίζει στη ζωή του φαινομένου «Αγγέλας», του οποίου το πρώτο άρθρο «αυτοβιογραφία ενός αθλητή» αποδεικνύεται ακαριαία το πιο δημοφιλές κείμενο στα χρονικά του σλίτζι.

Από την ημέρα της δημοσίευσής του, η υστερία που προκαλεί το άκουσμα του ονόματος Αγγέλας είναι μαζική και ο ίδιος είναι πλέον αληθινός σελέμπριτι. Απέκτησε μάλιστα και το δικό του αστέρι στο Hollywood Walk of Fame. Βασικά, αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές. Η αλήθεια είναι πως ο Αγγέλας είχε ήδη το δικό του αστέρι εκεί χρόνια τώρα, αφού ήταν απίστευτα διάσημος έτσι κι αλλιώς. Για του λόγου το αληθές, το όνομά του βρίσκεται εκεί από τότε που γεννήθηκε, τον 19ο αιώνα, και το Walk of Fame φτιάχτηκε γύρω του για να το περιέχει.

Βασικά, ακριβώς επειδή είναι τόσο διάσημος είχε και τέτοια επιτυχία η αθλητική αυτοβιογραφία του -όχι χάρη στις γνώσεις του πάνω στη συγγραφή αυτοβιογραφίας. Αυτές, άλλωστε, (λόγω της αφηρημάδας του) τις έχει ξεχάσει.

Αξίζει να σημειωθεί πως η συντριπτική πλειοψηφία των θαυμαστών του είναι γένους θηλυκού. Τα απανταχού θηλυκά του πλανήτη έχουν αποδείξει καιρό τώρα την ακαταμάχητη γοητεία που ασκεί ο Αγγέλας πάνω τους. Το αποκορύφωμα, όμως, των καρδιο-κατακτήσεών του δεν είναι παρά (ποια άλλη;) η νυν γνωστή ως «Μπράντενα», τουτέστιν η Αντελίνα Τζολί. Όσο και να ζηλεύετε, κορίτσια, μην κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε ότι το «Αντζελίνα» είναι η εγγλέζικη προφορά του «Αγγέλενα».

Κεφάλαιο 6ο: Μελλοντικά σχέδια

Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται σε αγωνία καθώς ο Αγγέλας προετοιμάζει την επόμενη αυτοβιογραφία του -ζώντας την.


Υ.Γ.: Ελπίζουμε σε αυτό το αφιέρωμα ο Αγγέλας να βρει τις απαραίτητες πληροφορίες που δεν θυμάται, ώστε να τις χρησιμοποιήσει όταν θα εκδώσει την ολοκληρωμένη αυτοβιογραφία του.

-Ψηλέας Ψογκ

17.11.14

ο «παππούς»


Το να είσαι 40-50 χρονών και να είσαι πρωτοετής φοιτητής μαθηματικών, δεν πρέπει να είναι και πολύ συνηθισμένο. Υπάρχει πάντως ένας «συμφοιτητής» μου, ο οποίος έχει πάνω-κάτω την ηλικία των γονιών μου, έχει γκρίζα μαλιά και (σχετικά μεγάλη) καράφλα, αλλά αποφάσισε να ξεκινήσει φέτος να σπουδάζει μαθηματικά!

Ιδέα δεν έχω αν έχει ήδη κάποιο άλλο πτυχίο, ούτε και ξέρω το λόγο που αποφάσισε να «δαπανήσει» τουλάχιστον 4 χρόνια από τη ζωή του για να σπουδάσει, αυτό που ξέρω όμως είναι πως, φίλε, ο τύπος «έχει αρχίδια».

Έρχεται κάθε μέρα στη σχολή, παρακολουθεί όλα τα μαθήματα, κάθεται πάντα στην άκρη της τάξης, μόνος του, στα κενά μας έχω παρατηρήσει πως πηγαίνει στη βιβλιοθήκη και λογικά διαβάζει και, επίσης, δύο φορές που έχω πάει Αθήνα τον έχω πετύχει και τις δύο στο πλοίο, πράγμα που σημαίνει πως προφανώς μένει και κάπου μακριά από το Πανεπιστήμιο.

Όλα αυτά τα λέω, γιατί θέλω να του δώσω ειλικρινά respect που κάνει αυτό που κάνει, γιατί είναι πραγματικά απίστευτα δύσκολο να είσαι κάθε μέρα μέσα σε ένα αμφιθέατρο με άτομα τα οποία έχουν την ηλικία των παιδιών σου, να σε ντρέπονται όλοι και να τους ντρέπεσαι όλους, και (σχεδόν) να μη μιλάς με κανέναν, ποτέ. Φαντάζομαι κιόλας πως η οικογένεια, οι φίλοι του και οι όποιοι κοντινοί του άνθρωποι, θα μένουν σε άλλη πόλη από αυτόν (γι’ αυτό και τα ταξίδια με το πλοίο), οπότε η πλειονότητα των συζητήσεών του καθημερινά, θα γίνεται από το τηλέφωνο.

Και, πιστέψτε με, είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο να είσαι σε κάποια «ξένη» πόλη, χωρίς κανέναν δικό σου άνθρωπο, χωρίς καν να γνωρίζεις καινούρια άτομα. Να είσαι, κατ’ ουσίαν, σε μία πόλη στην οποία δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις και πολύ δύσκολα θα βρεις κιόλας. Ε, τότε πρέπει να είσαι πολύ μάγκας για να στηρίξεις τις επιλογές σου και να κάνεις αυτό που είχες σχεδιάσει. Πρέπει επίσης να τα έχεις πολυ καλά με τον εαυτό σου, διότι αλλιώς είναι αδύνατο να μείνεις τόσες πολλές ώρες μόνος.

Έχω μιλήσει μαζί του 1-2 φορές που τύχαινε να καθόμαστε κοντά και είναι φανερό πως εκείνος έψαχνε «αφορμές» για να μιλήσει με καποιον, σε καμία περίπτωση όμως «ζητιανέυοντας» τη συνομιλία. Βέβαια, ήταν πολύ περίεργο γιατί αυτός ντρεπόταν εμένα περισσότερο απ’ ότι εγώ εκείνον και αυτό έκανε και ‘μένα να τον ντρέπομαι πιο πολύ, αλλά την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε θα προσπαθήσω να είμαι πιο καλός!

Μέχρι τότε, θέλω να του ξαναδώσω respect, γιατί είναι από εκείνους που εναρκώνουν καθημερινά την τέχνη, από εκείνους που ζουν μία ταινία, μία ζωγραφιά, ένα ποίημα, από εκείνους που μπορείς να πεις με σιγουριά πως «Αξίζει που γεννήθηκαν!».


Υ.Γ.1: Υπάρχει ένας συμφοιτητής μου, ο οποίος είναι ο ορισμός του γλοιώδη τύπου που φοβάσαι να κάνεις χειραψία μαζί του μην κολλήσεις και συ. Αυτός λοιπόν, αποκαλεί τον πρωταγωνιστή του κειμένου μου «γέρο» και λέει κοροιδευτικά αστειάκια στους ««φίλους»» του σχετικά με αυτόν, αστειάκια που βρήκε σε οδηγούς «Πως να γίνω αστείος και συμπαθητικός;» που είμαι σίγουρος πως διαβάζει, αλλά επειδή είναι και χαζός δεν πρόσεξε πως ανήκαν στην κατηγορία «Τι να ΜΗΝ πείτε» και αυτός τα λέει όλη την ώρα...


Υ.Γ.2: Αν με διαβάζει, θέλω να ζητήσω συγνώμη από μία γάτα που μου έκανε παρέα σε ένα διπλανό παγκάκι χθες βράδυ, και όταν πήγα να τη χαιδέψω την τρόμαξα και έφυγε... Σόρρυ μαν.

-Canis Lupus

14.11.14

αυτοβιογραφία ενός αθλητή






Τα κατάφερα (νομίζω)!!! Γράφτηκα γυμναστήριο! Ντάξει δε χαίρομαι τόσο… Μετά από αρκετό (έως πολύ) καιρό από την τελευταία «ενασχόληση» μου με τη γυμναστική αποφάσισα πως ήρθε ο καιρός να γυμναστώ επιτέλους. «Να μοιάσω με Έλληνα θεό», όπως είχε πει ένας τύπος στο γυμναστήριο που πήγαινα και παλιά. Ας ξεκαθαρίσω όμως λίγο τα πράγματα…

 Η σχέση μου με τη γυμναστική ήταν πάντα, εμ, πολύπαθη. Ή καλύτερα περίπλοκη. Από πολύ μικρό παιδί έλεγα ατάκες του στιλ «Καλά εσείς διασκεδάζετε τώρα;» όταν άλλα παιδάκια έτρεχαν. Είχα βέβαια την ευκαιρία να αξιοποιήσω το αθλητικό μου ταλέντο στα παρακάτω: κολύμβηση, ποδόσφαιρο, τέννις, μπάσκετ, τζούντο, κικ-μποξι και γυμναστήριο.
  
Θυμάμαι, ότι στο κολυμβητήριο που έκανα στις αρχές του δημοτικού μου την έσπαγαν άπειρα τα μαγιό. Δεν καταλάβαινα γιατί να μη βουτάμε με τα βρακάκια μας και έπρεπε να φοράμε υποχρεωτικά τα λαστιχένια, εφαρμοστά (και ΣΚΑΤΑ) σπίντος. «Επαναστάτης» λοιπόν από τότε ήθελα οπωσδήποτε να φοράω  βρακί αντί για μαγιό. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θυμάμαι… Όντας όμως μονίμως αφηρημένος από μικρό παιδί, πάντα έχανα το βρακί μου και έτσι αναγκαζόμουν να γυρνάω σπίτι με το μισητό μαγιό, που θεωρούσα πως με εκδικούταν φριχτά. Φυσικά σταμάτησα το κολυμβητήριο γιατί απλά «Δεν ήταν για μένα».

Όταν πήγαινα ποδόσφαιρο και παίζαμε κορόιδο ήμουν πάντα το κορόιδο. Στους «αγώνες», έπαιζα πάντα στο τέρμα ή στη άμυνα για να μην  πολυτρέχω και για να μπορώ εύκολα να πιάσω συζήτηση με τους άλλους. «Ξεχνούσα» πάντα την κάρτα μέλους με την οποία υποτίθεται πως μπορούσες να παίξεις, αλλά ο προπονητής μου έκανε πάντα το «χατίρι» και μ’ άφηνε να παίζω. Σε λίγους μήνες ξαφνικά εξαφανίστηκα από το ποδόσφαιρο.

Στο μπάσκετ άντεξα 2 μαθήματα. Στο τζούντο έκανα προσωπικό ρεκόρ: 1 μάθημα.

ΤΕΝΝΙΣ. Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου, καθώς έκανα και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο (με κάποια διαλείμματα εννοείται). Δυστυχώς δεν έμαθα κυριολεκτικά τίποτα. Ήμουν πάντα αφηρημένος και το στοίχημα με τον εαυτό μου ήταν πόσες μπάλες θα ρίξω στις ταράτσες των διπλανών κτηρίων.

Στο κικ-μπόξι έφυγα λόγω του υπόλοιπου γκρουπ που ήταν σαν να είχε βγεί από σουρεαλιστική ταινία. Μια τύπισσα που φοβόμουν μη με δείρει, ένας τύπος που με είχε ζαλίσει με τα «κατορθώματα» του παιδιού του, και ένα μάλλον ζευγάρι που δεν καταλάβαινα ΠΟΤΕ τι έλεγαν, επειδή μιλούσαν μέσα από τα δόντια τους και κεκεδίστικα. Καλά, και εγώ δεν πήγαινα πίσω…

Στο δημοτικό με διάλεγαν πάντα τελευταίο στα αθλήματα. Μεγάλο παράπονο. Είχα την εντύπωση πως και να μείνω στο τέλος εγώ και ένα κουνουπίδι θα διάλεγαν το κουνουπίδι στη θέση μου. Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε σε όλη τη σχολική μου σταδιοδρομία.

Το γυμναστήριο (το παλιό) το ξεκίνησα με την ίδια προοπτική με τώρα. Άσχετα αν στο τέλος είχε την ίδια κατάληξη με τις παλιότερες απόπειρες που ανέφερα πιο πάνω. Στην αρχή το είχα πάρει και ζεστά: πήρα μάλιστα για πρώτη φορά αθλητικά παπούτσια (δεν βλεπόντουσαν, αλλά ήταν φθηνά), υπέμεινα το πιάσιμο όλου μου του σώματος για τις πρώτες φορές και γενικά προσπάθησα. Μάλλον όμως δεν ήμουν ο αγαπημένος πελάτης του γυμναστηρίου.

Υπέβαλα τις γυμνάστριες στο φρικτό βασανιστήριο του να σηκωθούν από την καρέκλα, να αφήσουν το φέις-μπουκ (δείξτε συμπόνια στις καημένες τις κοπέλες) που κοιτούσαν φωτογραφίες του εαυτού τους με μαγιό στην παραλία και να πάνε μέχρι το όργανο γυμναστικής που είχα απορία πως δουλεύει και αν το κάνω σωστά για να με βοηθήσουν. Γι’ αυτό ζητώ δημόσια συγγνώμη κορίτσια! Μια συγγνώμη απόλυτα ειλικρινής.  Οι εκφράσεις δυσαρέσκειάς σας κάθε φορά που ερχόμουν και σας ρωτούσα, ήταν πλήρως δικαιολογημένες και ήταν το λιγότερο που μπορούσατε να κάνετε. Η ρήξη στη μεταξύ μας σχέση ήταν αναπόφευκτη.

Στο γυμναστήριο (το καινούριο) έχω πάει 3 φορές. Πηγαίνω με τα ίδια αθλητικά παπούτσια και πιάστηκα μόνο την πρώτη φορά. Μέχρι τώρα όλα καλά, επειδή όμως η ιστορία ως γνωστόν επαναλαμβάνεται, φοβάμαι πως θα ακολουθήσει “Αυτοβιογραφία ενός αθλητή- part 2.”

 Ουίς μι λακ!

                                                                                                                                     
                                                                                                                                  -Αγγέλας

12.11.14

Μάγκες & Κούκλες. (Ραδιόφωνο και ξερωγώ!)




(Αυτή είναι η "παλιά" ανάρτηση για την εκπομπή.. Δείτε εδώ.)




"Νέα": Η εκπομπή της Δευτέρας (24.11.14) ηχογραφημένη. Κλικ εδώ

Links: UoC Radio: http://radio.uoc.gr/
            
            Φέισμπου: https://www.facebook.com/uocradio?fref=ts


Αναλυτικά:


Λοιπόν, από αύριο και για κάθε Δευτέρα/Πέμπτη από τις 20.30 μέχρι τις 22.00 να μπαίνετε στη σελίδα του UoC Radio να ακούτε τις εκπομπές που θα κάνω! Βασικά, να μπαίνετε όλη την ώρα στη σελίδα του UoC Radio και να ακούτε όλες τις εκπομπές και όχι μόνο, γιατί εκτός από τις εκπομπές (που σύντομα θα γίνουν πιο πολλές), σε λίγο καιρό θα έχουμε και καινούριο πρόγραμμα που, όντως, θα είναι πολύ καλό.

Αλλά για το πρόγραμμα και τους άλλους και γενικά, θα τα βρείτε αλλού (πχ εδώ). 

Να σας πω για μένα τώρα. Εγώ, που λέτε, τις Δευτέρες θα παίζω ελεύθερα μουσική και θα μιλάω επίσης ελεύθερα, σχετικά με ό,τι μου αρέσει και με ενδιαφέρει, οπότε άμα δε σας αρέσει και δε σας ενδιαφερει και εσάς, περιμέντε να τελειώσω εγώ για να ακούσετε τους υπόλοιπους και όσο περιμένετε, βάλτε να δείτε ειδήσεις στο mega μέχρι τις 9 και μετά κατευθείαν στο ΣΚΑΙ μέχρι τις 10 που τελειώνω εγώ.

Τις (περισσότερες) Πέμπτες, η φάση θα είναι λίγο διαφορετική και τόσο η μουσική, όσο και εγώ, θα αναφερόμαστε σε κάτι πιο συγκεκριμένο, είτε αυτό είναι κάποιο θέμα (πχ ξενιτιά, έρωτας, καλοκαίρι κ.λπ.) είτε κάποιο είδος μουσικής, είτε κάποιος συγκεκριμένος καλλιτέχνης ή και συνδυασμός διαφόρων πραγμάτων, που θα έχουν όμως κάτι κοινό. Άμα δε σας αρέσει το θέμα που θα έχω, μπορείτε να βάλετε ειδήσεις στο mega μέχρι τις 9 και μετά κατευθείαν στο ΣΚΑΙ μέχρι τις 10 που τελειώνω εγώ.

Η μουσική που θα βάζω θα είναι πολύ ωραία, και θα ανεβάζω τη λίστα με τα τραγούδια που παίξανε ΕΔΩ. Δεν έχω ξεχάσει να βάλω το link, εννοώ εδώ ακριβώς, δηλαδή σε τούτο το ποστ που θα ανανεώνεται συνέχεια και (στα πλαίσια της αποfacebookοποίησης της ζωής μας) ό,τι σχετικό με την εκπομπή θα το βάζω ΕΔΩ ή θα το λέω στην εκπομπή και πιο σπάνια θα μπαίνει κάτι στο φέισμπουχθ. (Τη σελίδα αυτή θα τη βρίσκετε και με ένα "κλικ" στο logo της εκπομπής που είναι δεξιά.)

Αυτά. Οπότε, Μάγκες και Κούκλες (not "Κυρίες και Κύριοι") τα λέμε αύριο!

Υ.Γ.: Η εκπομπή της πρώτης Πέμπτης, επειδή είναι η πρώτη (και θα είναι "και η πρώτη" --χα!), θα είναι σε στυλ όπως της Δευτέρας, όχι κάτι "ιδιαίτερο" δηλαδή. Οπότε, μην κάνετε τον κόπο...

Υ.Γ.2.: Ορίστε και το ηχητικό "logo" που θα παίζει στην αρχή! (Great -very great- thanks to δ.κ.h.)


Playlists:

20.11.14 (Αφιέρωμα σε Σπύρο Γραμμένο, Τ. Λάθος)
  1. Τζίβες και Κοτσίδες / Σπύρος Γραμμένος
  2. Εσύ ξανά / Ταυτισμένος Λάθος
  3. Τρακ 05 / Σπύρος Γραμμένος
  4. Η μέρα μου όμορφη / Ταυτισμένος Λάθος
  5. Αλίκη / Σπ. Γραμμένος
  6. Ο σκύλος / Σπ. Γραμμένος
  7. Το ξεχασμένο βασίλειο / Ψυχόδραμα 07
  8. Τρακ 09 / Σπ. Γραμμένος
  9. Όταν σε είδα ξανά / Τ. Λάθος
  10. Ο μουνόψειρας / Σπ. Γραμμένος
  11. Εγώ συγνώμη / Τ. Λάθος
  12. Στη χώρα των Λωτοφάγων / Σπ. Γραμμένος, Χρήστος Θηβαίος
  13. Νωτιαίος Μυελός / Απαραβίαστοι Όρκοι, Αλλοπρόσαλος, Τ. Λάθος
  14. Valentines day / Σπ. Γραμμένος
  15. Όποτε κοιτώ ουρανό / Τ. Λάθος
  16. Από παγκάκι σε παγκάκι / Σπ. Γραμμένος
  17. Στο πλήθος χαμένος / Τ. Λάθος
  18. Τρακ 10 / Σπ. Γραμμένος


13.11.14
  1. Καλντερίμια / Joey
  2. Καραπιπερίμ / Δούκισσα
  3. Έχω μία ιστορία / Ήρωας
  4. Ξεσσαλονίκη / Ξύλινα Σπαθιά
  5. Ανεμόσκαλα / Γιάννης Χαρούλης
  6. Κάμερα στραμμένη πάνω μου / Active Member
  7. Άντε, και καλή τύχη μάγκες / Παύλος Σιδηρόπουλος
  8. Σαν κάφτρα στην πληγή / Dave
  9. Πινόκλης / Θανάσης Παπακωνσταντίνου
  10. Στην αγορά του Αλ Χαλίλι / Αλκίνοος Ιωαννίδης
  11. Στη μαμά μου θα το πω / Alba, Aris, The Olympics
  12. Ταξί / Ημισκούμπρια
  13. Όσοι έχουνε πολλά λεφτά / Μάρκος Βαμβακάρης
  14. Σκληρή Αγάπη / Δ.Π.Θ.
  15. Όποτε κοιτώ ουρανό / Τ. Λάθος
  16. Τζίβες και κοτσίδες / Σπύρος Γραμμένος
  17. Γλέντι / Γιάννης Αγγελάκας
  18. Το τανγκό της Νεφέλης / Χάρις Αλεξίου
  19. Απώλεια / Boem, Αλλοπρόσαλος


-Βούδας Κούδας Ιησούς κ' Ιούδας

9.11.14

η φωνή


«Ποια είναι αυτή ρε γελοίε;» ακούστηκε μια φωνή, η οποία ξύπνησε τον Γιάννη. Ο Γιάννης όμως δεν αντέδρασε. Δεν άνοιξε τα μάτια του, παρόλο που δεν ένιωθε ότι υπάρχει καμιά περίπτωση να τον ξαναπάρει ο ύπνος. Δεν τα άνοιξε παρόλο που ήξερε ότι η φωνή δεν ερχόταν από το κορίτσι που ακόμα κοιμόταν δίπλα του και ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος στο δωμάτιο πέρα από αυτούς τους δύο. Φαίνεται δεν είχε περιέργεια να δει από πού ακούστηκε.

Είναι παράξενο, αλλά είχε ξανακούσει την ίδια φωνή λίγες μέρες πριν. Βρισκόταν στο αμφιθέατρο της σχολής του, όπου ο καθηγητής της χημείας μιλούσε επί ώρες για κάτι σχετικό με τα στοιχεία του περιοδικού πίνακα, δεν θυμάται όμως τι ακριβώς. Εκείνη την ώρα, άλλωστε, είναι αμφίβολο  αν είχε παρακολουθήσει για πάνω από τριάντα συνεχόμενα δευτερόλεπτα το μάθημα. Δεν φταίει τόσο, βέβαια, το ότι πάντα είχε μια δυσκολία στην κατανόηση της χημείας, ούτε το ότι δεν έχει πολυ-ανοίξει βιβλίο τελευταία, ούτε και το ότι βρίσκει το μάθημα ψιλο-αδιάφορο (αυτός επέλεξε το Πολυτεχνείο άλλωστε), όσο το ότι απλώς δεν τον πιάνει ο καφές ρε γαμώτο. Καθόταν λοιπόν νυσταγμένος στη θέση του, με το μυαλό του να βρίσκεται περισσότερο στο Τίτσου που θα παίξει μετά το μάθημα παρά στη χημεία, ώσπου κάτι διέκοψε τις σκέψεις του αυτές. «Τι κάνεις εδώ ρε μαλάκα;» Η ίδια φωνή. Παραξενεμένος, κοίταξε γύρω του να δει ποιος το είπε. Ήταν βέβαιος ότι απευθυνόταν σε εκείνον, δεν είχε καταλάβει ωστόσο από πού ακριβώς ακούστηκε. Φταίει που ήταν αφηρημένος μάλλον. Πάντως, ούτε κατάφερε να εντοπίσει κάποια ένδειξη για το ποιος το είπε, ούτε ξανάκουσε τίποτα παρόμοιο.

Τώρα που το σκέφτεται ωστόσο, είχε υπάρξει άλλη μία αντίστοιχη περίπτωση. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός. Ήταν μια φορά που είχε πάει με την παρέα του σε ένα πολύ κουλ μπαράκι στο κέντρο, και θυμάται να γελάνε ζαλισμένοι από το ποτό, να πειράζουν ο ένας τον άλλον και να αφηγούνται τα πιο εντυπωσιακά «κατορθώματά» τους, περνώντας ένα πολύ γαμάτο βραδάκι. Τι κι αν δεν είχαν κατεβάσει τόσο πια αλκοόλ όσο θα σε έκαναν να νομίζεις βλέποντάς τους, τι κι αν τα πειράγματά τους θα σου έμοιαζαν περισσότερο με επιθέσεις στην αυτοεκτίμηση των αποδεκτών τους (δεν πείραζε, αφού είχαν πλάκα -ήταν και μεθυσμένοι άλλωστε), τι κι αν, για να κερδίσει ο καθένας το σεβασμό των υπολοίπων και να αποδείξει ότι είναι άξιο μέλος της παρέας, αναγκαζόταν όταν έπαιρνε το λόγο να προσθέσει λίγο περισσότερα εκατοστά στο μήκος του πέους του, να αφαιρέσει λίγο περισσότερα χρόνια από την ηλικία στην οποία έβαλε για πρώτη φορά δάχτυλο και να βάλει ακόμη περισσότερη φαντασία από τον προηγούμενο ομιλητή στην περιγραφή του ξεκαρδιστικού περιστατικού που του συνέβη; Η ουσία είναι πως πέρασαν ένα έξαλλο βράδυ-σκέτο ξεσάλωμα. Σε κάποια φάση τέλος πάντων, κάτω από τη θορυβώδη μουσική του μαγαζιού, του φάνηκε ότι άκουσε μια φωνή να τον ρωτάει σαρκαστικά: «δηλαδή περνάς καλά τώρα;»  Όσο και να έψαξε με το βλέμμα του γύρω του όμως, δεν μπόρεσε να συμπεράνει από πού ακούστηκε.

Πρέπει να είχε γίνει κι άλλες φορές πάντως, απ’ ό,τι θυμάται, σε διάφορες αντίστοιχες φάσεις. Πότε όμως ήταν η πρώτη φορά που είχε ακούσει αυτήν τη φωνή που του φαινόταν τόσο γνώριμη, αλλά δεν μπορούσε ποτέ να καταλάβει από πού ερχόταν; Α ναι. Μια μέρα στο σπίτι του. Ετοιμαζόταν να βγει. Θα πήγαινε με την παρέα του σε ένα κλαμπ, να γίνουν λιώμα απ’ το ποτό και να ξεσαλώσουν μέχρι το πρωί κι ίσως, αν ήταν τυχεροί, να ρίξουν και καμιά γκόμενα. Κι έτσι όπως κοιταζόταν στον καθρεύτη, πεπεισμένος για το πόσο γοητευτικός και ποθητός ήταν μετά από τόση ώρα επιλογής των κατάλληλων ρούχων και περιποίησης των μαλλιών του, άκουσε -για πρώτη φορά- τη φωνή να του ψιθυρίζει: «γαμάς, φίλε». Για μισό. Τι χαζός που είναι. Δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά, δεν του το είχε πει κάποια αλλόκοτη φωνή αυτό, ο ίδιος το είχε πει, αισθανόμενος εξαιρετικά ικανοποιημένος με την εμφάνισή του. Ναι, το θυμάται ξεκάθαρα. Γιατί όμως, τότε, θυμάται αυτό το μικρό στιγμιότυπο ως κάτι το περίεργο; Α ναι. Ο ίδιος είχε πει τις λέξεις αυτές, κοιταζόμενος στον καθρέφτη, μα του φάνηκε -ίσως να ήταν και ιδέα του βέβαια- ότι ο άνθρωπος που έβλεπε μπροστά του δεν κούνησε καθόλου τα χείλη του. Ίσως, μάλιστα, το βλέμμα του πίσω από το γυαλί να εμπεριείχε μια μικρή λύπη, ίσως και μια απογοήτευση, σε αντίθεση με το ικανοποιημένο και γεμάτο αυτοπεποίθηση μπροστά. Αυτό παραείναι όμως περίεργο για να μην είναι ιδέα του, έτσι δεν είναι;

Αυτά σκεφτόταν ο Γιάννης, μέχρι-

«Ξύπνα ρε γελοίε, σου μιλάω». Η φωνή ακούστηκε για δεύτερη φορά, λίγα δευτερόλεπτα μετά την πρώτη, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει. Κι είναι περίεργο, γιατί είναι η μόνη φορά που ο Γιάννης δεν είχε κάνει κάποια κίνηση για να βρει την πηγή της. Απλώς είχε μείνει εκεί, ξαπλωμένος, χωρίς να ανοίξει καν τα μάτια του, παρόλο που ήξερε ότι δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να τον ξαναπάρει ο ύπνος και ότι η φωνή δεν ερχόταν από το κορίτσι που ακόμα κοιμόταν δίπλα του, κι ας μην υπήρχε κανείς άλλος στο δωμάτιο.

«Λέγε ρε μαλάκα, ποια είναι αυτή;» «Έχει σημασία;» «Ίσως κι όχι. Το πώς νιώθεις όμως δεν έχει;» «Πώς νιώθω;» «Πώς δεν νιώθεις;» Το τρομακτικό είναι ότι ήξερε την απάντηση σε αυτό. Είχε κοιμηθεί με μια κοπέλα που γνώρισε το προηγούμενο βράδυ και, σίγουρα, δεν ένιωθε όπως θα έπρεπε να νιώθει κάποιος που έχει κοιμηθεί με μια γυναίκα. Σίγουρα δεν αισθανόταν χαρούμενος, ολοκληρωμένος, ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Αντιθέτως, ίσως να αισθανόταν μια μικρή λύπη, ίσως και μια απογοήτευση.

«Επιτέλους, ρε γελοίε. Πόσο θα σου πάρει πια να το καταλάβεις; Αν δεν σου μίλαγα εγώ τώρα το μόνο που θα σκεφτόσουν θα ήταν το πώς θα καυχηθείς στους φίλους σου για τη γκόμενα όταν θα βρεθείτε το βράδυ -πόσο μεθυσμένο θα περιγράψεις τον εαυτό σου, πόσο μεγάλα τα βυζιά της και πόσο «ταύρο» την ίδια. Κι αυτό για να αποδείξεις για μία ακόμη φορά στον εαυτό σου πόσο σε εκτιμούν άνθρωποι που δεν πολυ-συμπαθείς για πράξεις που δεν σε εκφράζουν, επειδή δεν τους τις περιέγραψες με ακρίβεια. Γελοίε. Αν αντί να έψαχνες από πού έρχεται η φωνή, κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνεις, καθόσουν απλώς και άκουγες, ίσως να μην είχες επιλέξει τη σχολή σου με κριτήριο το ότι είχε τα πιο ψηλά μόρια που μπορούσες να πιάσεις, αλλά με το τι σου αρέσει. Ίσως να μη χρειαζόταν να προσπαθείς να εντυπωσιάσεις τους φίλους σου για να είσαι «άξιο» μέλος της παρέας τους και να μην έπρεπε να παριστάνεις ότι περνάς καλά -αρκετά πειστικά ώστε να το πιστεύεις κι εσύ.  Ίσως να μην είχες ως αγαπημένη σου έξοδο την επίσκεψη σε ένα μέρος με τόσο δυνατή μουσική ώστε να μην ακούς τις σκέψεις σου για ένα βράδυ -ίσως να μην είχες κανένα πρόβλημα να ακούς τις σκέψεις σου. Ίσως να ήξερες πως δεν είναι ιδέα σου ότι ο άνθρωπος που βλέπεις στον καθρέφτη είσαι εσύ».

-Ψηλέας Ψογκ

5.11.14

στο βουνό


Γιατί ρε φίλε, εμείς όποτε θέλουμε, φοράμε τα μποτάκια μας, παίρνουμε τη σκηνή μας και ένα σλίτζι και φεύγουμε για το βουνό.

Τα club σας, τα mall σας, τα υπερσύγχρονα γήπεδα και οι ουρανοξίστες σας, φαντάζουν -από εκεί ψηλά- τόσο πολύ μικρά, όσο οι ψυχές όλων σας που κάθεστε και σπαταλάτε τη ζωή σας σε αυτά.

Και στο βουνό, ξέρετε, δεν έχει καν φώτα να μας κρύβουν τα αστέρια.

Τα κοιτάμε και σκεφτόμαστε πόσο μικρούληδες είμαστε, πως και μόνο που γεννηθήκαμε και κάθε μέρα είναι δική μας, είναι σα να γράφουμε ένα παραμύθι και ταυτόχρονα να είμαστε οι ήρωές του.

Καταλαβαίνουμε κιόλας πόσο γελοία είναι πράγματα όπως πχ οι λογιστές, οι επαγγελματίες πολιτικοί ή οι σιδερογροθιές.

Δεν ασχολούμαστε με αυτά, εμείς συχνάζουμε σε τρένα, σε σπίτια φίλων, σε αυτοσχέδια ατελιέ και studio.

Είμαστε γλάροι, αλλά όταν χρειαστεί γινόμαστε λύκοι.


-Canis Lupus.

4.11.14

συνέντευξη Αγγέλα στον Ψηλέα Ψογκ

Ψ.Ψ.: Έχεις καμία ανάμνηση από πριν τα μέσα της δεκαετίας του 1990;

Α.: Όχι.

playlist από "μαγκες.και.κουκλες"

(δε θα ανεβαίνουν όλες, όποιος θέλει ρωτάει)

18.05.15

  1. Ανδρωμέδα - Θανάσης Παπακωνσταντίνου
  2. Δεν είμαστε ζούλου - Λιλιπούπολη
  3. Γουστάρω να χορεύω
  4. Τα βράδια - Απέχεις
  5. Μήνυμα 1 - Θέατρο Δρόμου (Gadfly)
  6. Μουσείο - Λιλιπούπολη
  7. Φίλε - Τάνια Τσακλανίδου
  8. Ο Μηχανισμός - Νικόλας Άσιμος
  9. Τρακ 1 - Σπύρος Γραμμένος
  10. Αχ Παπουαλίλη - Λιλιπούπολη
  11. Τραγούδι τίτλων Μπομπ Σφουγγαράκη
  12. Rap God - Εminem
  13. Εγώ συγγνώμη - Ταυτισμένος Λάθος
  14. Γιώτα -5 -- k_os, Πινόκιο, Corter
  15. Παιδιά στα όπλα - Panx Romana
  16. Οδύσσεια - Locomondo
  17. Παντιγέρα - Χαίνηδες
  18. Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο - Μωρά στη Φωτιά
  19. Μαζί μου κουβαλάω - Fort Bravo ft Μόνιμος Κάτοικος
  20. Εκείνη - Φοίβος Δεληβοριάς
  21. He lives in you - Lion King
  22. Του έρωτα και του θανάτου - Θανάσης Παπακωνσταντίνου
  23. Χρυσαλιφούρφουρο - Λιλιπούπολη


27.04.15
  1. Οι πρωθυπουργοί - Μάρκος Βαμβακάρης
  2. Νύχτα του Δεκέμβρη - Στίχοιμα
  3. Νότες στο σκοτάδι - Χαρτοπόλεμος
  4. Kuro Siwo - Ν. Καββαδίας
  5. Το οργανάκι - Γιώργος Ξηντάρης
  6. Τα χέρια του μισάνοιξε - Τα Μάτια Των Πνιγμένων
  7. Releash the Psycho - MG42
  8. Behind enemy lines - Dead Prez
  9. Mean Science Mixtape - 542 Odessa Trick Makers
  10. Κεριά που αργοσβήνουν - Dave
  11. Βάλτε μου δυο καναβουριές - Απόστολος Νικολαίδης
  12. Panther - Last Poets
  13. Ένα τέτοιο πράγμα - Phonotribe Project
  14. Άννα - Jolly Roger
  15. Διάφανος - Θανάσης Παπακωνσταντίνου
  16. Ψεύτικος ντουνιάς - Μάρκος Βαμβακάρης


23.03.15 - Αφιέρωμα στο "Θέατρο Δρόμου"
  1. Βοηθειά μας - Jolly Roger
  2. 04 (Κενό) - Jolly Roger
  3. Μπάλα - Βδέλυγμα feat. Α. Εχθρός & Sonder
  4. Βρε δε σφάξανε - Jolly Roger
  5. Χαμογέλα - Ανεμιστήραας, Βδέλυγμα
  6. Η σονάτα του Βδελύγμτος - Βδέλυγμα feat. Χρύσα
  7. Και ίσως αύριο αν μη μιλάμε - Το Σφάλμα
  8. 06 (Κενό) - Jolly Roger
  9. Πατρίδα - Jolly Roger
  10. Θνητοί και χαράς Ευαγγέλια - Trial by Error
  11. Τι μένει; - Το Σφάλμα, Jolly Roger
  12. Όλοι λείπουμε - Το Σκιαγράφημα feat. Το Σφάλμα
  13. 3 λαλούν και κανένας δε χορεύει - Ανεμιστήρας, Blank, Gadfly
  14. Μαράκι - Jolly Roger
  15. Τζόνι - Ρώμη
  16. Βόλτα - Jolly Roger
  17. Hate mail - Βδέλυγμα
  18. 07 (Κενό) - Jolly Roger
  19. Μπαλόνι - Βδέλυγμα, Jolly Roger & Το Σφάλμα 

2.11.14

"κρυμμένος" ρατσισμός




Γυρνούσα σπίτι με το λεωφορείο, βαρέθηκα τη μουσική μου και είπα να βάλω ραδιόφωνο για λίγο. Είχε μια εκπομπή που έλεγε ειδήσεις σε ψιλο-χαλαρό στυλ, με μουσική ενδιάμεσα και ο τύπος που μιλούσε έκανε και σχόλια πάνω στις ειδήσεις.

Το πρώτο που έτυχε να ακούσω, ήταν για δύο Πακιστανούς από 1 χωριό (στην Ελλάδα) που έκαναν καταγγελία πως τους λήστεψαν το σπίτι και τους χτύπησαν, με το σχολιαστή να θεωρεί την είδηση ιδιαίτερα πρωτότυπη και λιγάκι αστεία. Το ότι τη νόμιζε για αστεία μου φαίνεται πως δεν ήθελε να το δείξει, αλλά αυτός αμφισβητούσε έμμεσα, αλλά ξεκάθαρα, ακόμα και τη γνησιότητα της είδησης. Μάλιστα, τόνισε πως «Αν οι ληστές ήταν και αυτοί Πακιστανοί, τότε εντάξει. Αν όμως ήταν Έλληνες, τότε μιλάμε για κάτι το εντυπωσιακό», αναφέροντας και μία μαντινάδα που δε θυμάμαι ακριβώς πως πήγαινε, η κεντρική της ιδέα όμως ήταν ότι «Έγινε ο καπετάνιος ναύτης κι ο ναύτης καπετάνιος» (σαφές το ποιος είναι ο ναύτης και ποιος ο καπετάνιος στην περίπτωσή μας). 

Μ’ άλλα λόγια, παραδέχεται καταλάθος πως τόσο καιρό αντιμετωπίζουμε τους Πακιστανούς σαν να είμαστε εμείς οι καπετάνιοι και αυτοί οι ναύτες, δηλαδή σα να είμαστε ανώτεροί τους! Και δε με ενδιαφέρει αν θεωρείτε πως είναι λογικό να είμαστε ανώτεροί τους, με ενδιαφέρει πως αυτό ακριβώς είναι ο ορισμός του ρατσισμού. Δηλαδή: «Όλοι οι Έλληνες είναι καπετάνιοι και όλοι οι Πακιστανοί ναύτες».

«Καπάκι» μετά από αυτή την είδηση, είπε πως σε μία φυλακή της χώρας, υπήρξε άγριος και εκτεταμμένος ξυλοδαρμός μεταξύ κρατουμένων λίγο πριν μπουν στα κελιά τους για «καληνύχτα». Από τη μία πλευρά, ήταν «δεκάδες Πακιστανοί» και από την άλλη «25 Έλληνες». Λες και οι Έλληνες ήταν οι 300 του Λεωνίδα και οι Πακιστανοί οι εκατοντάδες χιλιάδες εκατομμύρια Πέρσες που θέλαν να περάσουν τις Θερμοπύλες. Ο σχολιαστής είπε κιόλας σε ««««χιουμοριστικό»»»» ύφος ότι οι Έλληνες πια δεν μπορούμε να βρούμε την ησυχία μας ούτε καν στη φυλακή. Δε χρειάζετε καν να σκεφτούμε ποιος έφταιγε, ποιος προκάλεσε τον τσακωμό και χάλασε την «ησυχία» του άλλου, είναι προφανές ότι το έκαναν οι Πακιστανοί. Αφού είναι Πακιστανοί. Και εμείς Έλληνες.

Και μη νομίσετε ποτέ πως αυτό είναι ρατσιστικό --επίσης ο ορισμός. Στο σχολείο μας έχουν πει πως ο ρατσισμός είναι κακό πράγμα. Και εμείς δεν κάνουμε τίποτα κακό, είμαστε Έλληνες. Άρα δεν είμαστε και ρατσιστές.

-Canis Lupus.

-σλίτζι-

Λοιπόν.

Σλίτζι είναι το βράδυ στην παραλία της Δονούσας, περιμένοντας το πρωινό πλοίο το οποίο, εν τέλει, για να το προλάβουμε έπρεπε να τρέξουμε με τα σακίδια στην πλάτη, σλίτζι είναι η νύχτα στην παιδική χαρά της Πάρου που αναγκαστικά κάποιος έπρεπε να μένει ξύπνιος για να κοιμούνται οι άλλοι, σλίτζι είναι οι άπειρες ώρες στο τηλέφωνο που συχνά ξεκινούσαν με «Να σου πω όμως, δε θα μιλήσουμε πολύ», είναι οι εμετοί στο Αγκίστρι, είναι η ταράτσα στα Εξάρχεια, είναι σίγουρα το «μέρος», οι φάρσες στους βλάκες σε εκείνο το chatroom, τα blog που είχαμε, τα blog που θα θέλαμε να είχαμε, είναι η άψογη συνεννόηση στις Πανελλήνιες (κυριολεκτικά από τη μία άκρη της τάξης στην άλλη), το κρασί και το τσίπουρο πριν τις ενδοσχολικές, η βόλτα με τα ποδήλατα στις 3 το βράδυ τον Αύγουστο, η μέρα που βρεθήκαμε μέρα, έγινε νύχτα, ξανάγινε μέρα και πέρασε και αρκετή ώρα αλλά ακόμη μιλούσαμε, σλίτζι είναι και οι πολλές βαρετές ώρες στο θρανίο, το στρίμωγμα στη σκηνή το καλοκαίρι, οι ατέλειωτες διαπραγματεύσεις για ανταλλαγές ρούχων και παπουτσιών, μα πάνω απ’ όλα, είναι το ότι όλα αυτά δεν έγιναν «για να γίνουν», αλλά γιατί έτσι βγήκε.

Σλίτζι επίσης είναι το πόσο επηρεάζει ο ένας τον άλλο χωρίς να το καταλαβαίνει, είναι το ότι πια δε νιώθουμε μόνοι μας ακόμα και που τα σώματά μας απέχουν χιλιόμετρα, το ότι πια μας νοιάζει 0% τι θα πουν οι άλλοι για μας, είναι οι εκπομπές στο ραδιόφωνο που, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα ‘ρθούν, είναι το ότι ήδη ξέρουμε τους πρώτους καλεσμένους σε αυτές, είναι που επιτέλους καταφέραμε να ξαναφτιάξουμε blog και που θα μπορεί να γράψει όποιος θέλει, όποτε θέλει, αρκεί να μη γράφει βλακείες.

Σλίτζι, τέλος, είναι το ότι όταν γίνουμε παππούδες και συναντιόμαστε κάθε μέρα στο καφενείο να μιλάμε για τον καιρό, άμα μια φορά λείψει κάποιος, την επόμενη μέρα θα έχουμε την ίδια ανυπομονησία να πάμε στο καφενείο να τον συναντήσουμε, όπως έχουμε τώρα που θα κάνουμε τόσο καιρό να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί.